Stefan, Jim en Wassily
"Wat doe jij nou?", zei een mannenstem met Gronings accent. Een beetje verward keek ik omhoog en zag een grote man staan met kaplaarzen en visserskleding. Hier geen vreemde klederdracht, want ik was aan het fotograferen in de haven van Lauwersoog. Hij herhaalde zijn vraag voor de tweede maal en voegde er aan toe: "....gaat het wel goed met je?"
Ik begreep niet gelijk waarom hij dat laatste vroeg, maar toen ik me realiseerde dat ik opgevouwen op de grond lag tussen roestende oude boten, besefte ik dat zijn vraag niet onredelijk was. Ik frummelde me tussen de scheepswrakken door omhoog en stond toen oog in oog met de vraagsteller. Twee helblauwe ogen keken me bezorgd aan. Ik probeerde hem gerust te stellen: "Geen zorgen hoor, alles gaat goed. Ben roest aan het fotograferen. Vind ik gewoon mooi." Dit antwoord hielp niet echt, want zijn bezorgde blik hield aan: "Roest fotograferen? Gaat het echt wel goed met je?" Hakkelend zei ik dat ik gewoon van streepjes, kleurtjes en vormen houd. De Groningse vraagsteller draaide zich om en liep hoofdschuddend weg. En ik frummelde me daarna weer terug in de liggende positie tussen de wrakken om verder te fotograferen. Me toch wel afvragend hoe ik hier in terecht gekomen was...
Op mijn kinderkamer hingen drie posters. De grootste hing op m'n deur met daarop Stefan Edberg. De toptennisser uit Zweden. Mijn grote voorbeeld destijds en mijn eerste "liefde". Een tweede kleinere poster hing op de zijkant van m'n bureau. Een foto waarop een arctische witte wolf springt van de ene ijsschots naar de andere. De wolf hangt voor eeuwig tussen de ijsschotsen, want precies op het hoogste punt van de sprong heeft de fotograaf, Jim Brandenburg, de wolf bevroren in de tijd. En de derde, de kleinste poster, hing tegen de zijkant van m'n nachtkastje. Een afbeelding van compositie nummer VIII van Wassily Kandinsky. Ik lag meestal op m'n rechterzij in bed en kan wel zeggen dat ik het grootste gedeelte van m'n jeugd in slaap ben gevallen, kijkend naar deze kleine poster.
Mijn drie "postermannen" zijn van grote invloed geweest op mijn leven. Stefan omdat hij m'n eerste "liefde" was en me leerde dat je hard moet werken om je doel te bereiken. Jim omdat hij mij geïnspireerd heeft om fotograaf te worden. En Wassily omdat hij me liet zien dat een prachtig beeld geen enkel herkenbaar object hoeft voor te stellen en uitsluitend samengesteld kan worden door kleuren, strepen en vormen.
Daarom ben ik denk dus af en toe op vreemde plekken te vinden. In dit geval dus tussen roestig ijzer in een klein haventje in het Noorden van Nederland. En dat allemaal dankzij mijn jeugdvrienden Stefan, Jim en Wassily!
Veel kijkplezier!
