De stemming van het water

De stemming van het water

"Suus?" zei een stemmetje vanaf de achterbank van m'n auto, "waarom is de zee niet blauw vandaag? In Frankrijk was de zee wel blauw." Ik was druk bezig met het zoeken naar een parkeerplekje op de boulevard van Scheveningen. Na het horen van de vraag, keek ik naar rechts en zag een onstuimige diepgrijze zee. Ik twijfelde over wat mijn antwoord zou worden. Ik kwam er niet mee weg te antwoorden dat de zee een spiegel is en de kleuren van de lucht weerkaatst. Overal waren namelijk blauwe stukken lucht afgewisseld met witte wolken. Maar ja, hoe moet ik m'n zesjarige metgezel Floris nu uitleggen dat de kleur van de zee te maken heeft met de zon? Dat zonlicht uit diverse kleuren bestaat met verschillende golflengten die allemaal anders worden opgenomen door het water en dus ook anders worden gereflecteerd. En dat het tegelijkertijd heeft te maken met hoe troebel het water is, of er algen zijn, met hoe diep het water is etc. Afijn, het zou een onbegrijpelijk antwoord zijn voor hem. Daarnaast weet ik zelf nog hoe teleurgesteld ik was toen ik op een dag uitgelegd kreeg hoe de regenboog ontstond. De hele magie van de boog was voor mij in één klap verdwenen. Ik wilde helemaal geen wetenschappelijke verklaring, ik wilde gewoon blijven geloven in m'n zelf bedachte mogelijkheden. Dat de vogels de kleuren van de regenboog verfden in de lucht om de kindervogeltjes blij te maken. Of omdat de regenboog de weg was waarop de engelen zich begaven. Een soort van "weggetje" tussen hemel en aarde. Zoiets. En geen verhaal over breking van licht in waterdruppels!

Inmiddels had ik de auto geparkeerd. Ik opende de achterdeur om Floris uit te laten stappen. Uiteindelijk vroeg ik: "Waarom denk je zelf dat de zee niet blauw is?" Twee onzekere oogjes keken me vragend aan. Hij gaf geen antwoord.

Zijn ouders moesten deze middag onverwachts naar het ziekenhuis en vroegen mij om op Floris te passen. Ik vond het prima, maar Floris dacht er heel anders over. Hij wilde helemaal niet met iemand die hij maar half kende op pad. De hele reis van Rotterdam naar Scheveningen was hij stil geweest. Totdat we aankwamen bij de zee en hij zijn kleurenvraag stelde.

Hand in hand staken we de weg over en wandelden daarna het strand op richting zee. "Misschien is de zee vandaag gewoon een beetje verdrietig, net als jij. Ik denk dat de zee daarom grijs en donker is op dit moment", zei ik.

Na een korte stilte vroeg hij: "En welke kleur heeft de zee dan als 'ie blij is?"

Ik antwoordde dat die dan blauw is en dat het water alle kleuren aan kan nemen die het maar wil. Het ligt er gewoon aan hoe de zee zich voelt.

Floris grinnikte, maakte zijn hand los uit de mijne en rende op z'n rode laarsjes richting de zee. Zichtbaar een stuk gelukkiger dan een uurtje geleden. We hebben daarna schelpen gezocht en zandkastelen gebouwd. Een heerlijke strandmiddag aan een grijze zee.

Inmiddels zijn we tien jaar verder. Floris is nu zestien, geen jongetje meer, maar een blonde stoere surf dude! Gek op de zee. Een paar weken geleden waaide het hard. Samen met z'n vader maakte hij zich klaar om te gaan surfen. Ik kwam toevallig even langs om iets af te geven en net voordat hij met z'n vader vertrok zei Floor heel nonchalant: "Suus, ik denk dat de zee vandaag blij is dat ik langskom en gok erop dat die blauw is." Hij grinnikte en weg was 'ie...